Een brief aan ouders van dubbel bijzondere kinderen

Beste mede-ouder, 
Mijn hart breekt een beetje om deze tekst te schrijven en te weten dat je juist op deze link geklikt hebt. Als je deze tekst leest, dan zijn we op een bepaalde manier lotgenoten en niet één die ik per definitie anderen toewens. Je kind is (wellicht) dubbel bijzonder. Aan de ene kant een bovengemiddeld talent en aan de andere kant een bovengemiddelde uitdaging op een of meer gebieden. 

Ook hier komt vaak de definitiediscussie naar boven. Wederom is het IQ of "echt hoogbegaafd zijn" niet relevant. Steekt je kind op sommige gebieden cognitief boven anderen uit en kijkt hij of zij anders naar de wereld? Check. En zijn er een of meer gebieden waarmee ze meer moeite hebben dan een kind wat twee of meer jaar jonger is. Dan zijn hebben we het over hetzelfde.
We zijn het waarschijnlijk over een ding eens: Al willen we ze met regelmaat achter het behang plakken, onze kinderen zijn de liefste kinderen van de hele wereld. Super getalenteerd, creatief, grappig of op andere vlakken heel sterk. Maar ook worden ze met recht dubbel bijzonder genoemd. Na de afgelopen jaren weet ik meer over de jeugdwet, passend onderwijs en arrangementen dan me lief is. Beide kanten van alle eigenschappen-lijstjes zijn niet vreemd. Ik zit met regelmaat ‘s avonds met mijn handen in het haar over onmogelijke opvoed-dilemma's.

Wie ben ik? 
Als je hier bent weet je waarschijnlijk wel wie ik, Tijl Koenderink, ben. Zo niet, klik dan hier. Ik ben hier driedubbel mee bezig. Om te beginnen ben ik zelf een vastgelopen dubbel-bijzondere hoogbegaafde. ADHD, dyslexie, een tijd thuis gezeten en na drie middelbare scholen eindelijk na acht jaar met hakken over de sloot het VWO gehaald. Nooit een studie afgemaakt. Daarnaast ben ik ouder van minimaal een dubbel bijzondere hoogbegaafde. En als ‘expert’ (voor wat dat waard is) al meer dan tien jaar bezig met het opzetten van scholen en voorzieningen voor hoogbegaafde leerlingen, waaronder mijn jarenlange betrokkenheid bij Feniks Talent: Expertisecentrum voor hoogbegaafden die vastgelopen zijn in het onderwijs.

Het is geen keuze
We hebben hier allemaal niet voor gekozen. We hebben nooit onze handtekening gezet naast een kruisje waarin we ons kind toewenste geboren te worden met een bak talenten gecombineerd met een aantal specifieke uitdagingen. We zijn allemaal ouders geweest met dromen voor onze kinderen. Heel veel verschillende dromen. Voor sommigen van ons gaan die dromen toch nog uitkomen met wat (een heleboel) extra werk. Sommigen van ons mogen blij zijn als hun kinderen stabiel door hun jeugd heen zijn begeleid, met enige kwalificatie en uitzicht op een fijne toekomst.
Hierin heb ik heb geluk gehad. Ik heb feitelijk vóórdat ik aan deze ongeplande uitdaging begon een studie mogen volgen over hoe dit proces aan te pakken. In die studie heb ik al honderden casuïstieken mogen beantwoorden. Heb ik tientallen experts gesproken. Heb ik honderden boeken gelezen. Ben ik betrokken geweest bij Feniks Talent en heb ik een netwerk van experts waar ik onbeperkt vragen aan kan stellen omdat ik met hen werk.

Het blijft een uitdaging
Mijn vrouw en ik grappen tegen elkaar met regelmaat dat 'we are living the dream'. Maar dan zeker niet in de positieve zin. In het verhaal voor “gewone” HB ouders vertel ik het verhaal van de oudertraining. Maar dat is pas echt het topje van de ijsberg. Het grootste deel van de zogeheten ‘experts’ zou ik prompt een onvoldoende geven als ze in één van mijn opleidingen zouden zitten. In het oplossen van onze opvoedingsvragen moesten we doen “alsof de problemen van de rest van het gezin er niet waren”, want anders werd de casus te ingewikkeld voor de begeleider...

Ja maar, en wij dan??
Toen we individuele therapie kregen vanuit een hoogspecialistisch jeugdhulpcentrum voor onze meiden, kregen we te horen dat het wel erg intensief was om een uur met ze te werken en dat het dan moeilijk was doelen te halen. Toen we thuisbegeleiding kregen, die voor 60 euro per uur ingekocht werd, kregen we te horen dat die “niet langer dan vier uur mocht begeleiden omdat het anders niet arbotechnisch verantwoord was”. En wij dan, als we dat de hele week doen?

Dubbel bijzondere begeleiding?
Als je voor het opvoeden van een “gewone” HB-er een Masters graad nodig hebt, dan is het voor 2E een PhD. Je moet meer kennis over HB dan de meeste begeleider hebben. Vervolgens moet je ook kennis hebben over het dubbel bijzondere stuk. En grotendeels moet je er dan zelf bij verzinnen hoe die twee met elkaar samengaan. Want uiteindelijk zijn er, onder andere door hoe klein de groep is, maar weinig mensen die échte antwoorden kunnen geven voor deze groep. Het is toch vaak maatwerk.

In Onderwijzend Nederland komt er steeds meer aandacht voor deze groep, maar is het toch nog extreem regionaal verschillend. Op de ene plek krijg je echt passend onderwijs (maar moet je er misschien tot wel 3.000 euro per jaar voor betalen). Ergens anders gebeurt er helemaal niets en ligt er alleen een “enkeltje SO tussen de kinderen met een IQ van 70” voor je klaar.

Zoeken tussen drie categorieën
Bij het zoeken van begeleiding is het in de praktijk helaas zoeken tussen drie categorieën:
Je krijgt danwel te horen: “het is een misdiagnose”. Als het kind “gewoon goed begeleid wordt”, dan komt alles goed. Bij een deel van de leerlingen geldt dit wel maar is het alsnog een tamelijk specialistische tak van sport. De meeste kinderen hebben (veel) meer nodig dan alleen onderwijsuitdaging
Kom je in het reguliere systeem, dan wordt met regelmaat de diagnose uitvergroot - focus op het behandelen van de ‘stoornis’ zonder veel ruimte voor het talent. Maar ja, laat een HB-er te lang niet uitgedaagd en dan ontstaan daar weer problemen
Als je geluk hebt dan kom je bij een groep begeleiders die niet specifiek gespecialiseerd zijn in deze groep maar met je op zoek willen maar dit geeft niet echt antwoorden

De paar mensen in Nederland (zijn op een hand te tellen) die hierin gespecialiseerd zijn, hebben bijna allemaal een wachtlijst. Je krijgt als ouder überhaupt in het kiezen van een dergelijk expert al een erg complexe regierol in handen. En dat wordt je niet in dank afgenomen. Nadat we de discussie aangingen over de doelmatigheid, werden we weggezet als behandelingsweigeraars en verscheen het volgende in een rapport:

[...] is van april tot medio 2019 in behandeling geweest bij [...] maar in deze periode is de behandeling niet volledig doorgelopen en voortijdig afgebroken. De behandeling is ingezet vanwege de vragen van ouders met betrekking tot het gedrag [...]. Hoewel er vanuit het behandelteam mogelijkheden gezien werden [...] te verbeteren, hadden ouders hadden veel vragen, kanttekeningen en twijfels bij deze behandeling waardoor deze on hold gezet is 

Ongetwijfeld is je verhaal niet identiek aan het bovenstaande. Elk verhaal is uniek. Maar je herkent vast wel een aantal van de onderliggende uitgangspunten. 

Hoe zou je dit in vredesnaam door moeten komen als je niet precies weet hoe je dit aan moet pakken??

Ik wil iets doen voor jullie!
Ik wil al jaren wat doen voor jullie. Al de afgelopen vijf jaar staat er in elk meerjarenplan “oudertraining opzetten”. En elk jaar doen we het niet omdat het moeilijk te verantwoorden is qua tijd en energie naast het werk voor de School of Understanding, het werk wat we doen voor hele regio’s en samenwerkingsverbanden en de honderden scholen de we begeleiden.

Het moet gewoon
Maar waar een wil is, is een weg. Dit moet gewoon. Vorige week moest ik een kerstborrel uitlopen, nog voor mijn eigen speech aan het team, omdat er thuis een woedeaanval was. En tijdens dat ik die stond te managen terwijl mijn dochter echt volkomen door het lint ging, ging er een aantal gedachten door me heen:

' Wat is dit heftig. Waar hebben zij en ik dit aan verdiend?' 
' Deze begeleiding is heftig. Wat ben ik blij dat ik in ieder geval weet wat ik moet doen.' 
' Hoe zou je dit in vredesnaam door moeten komen als je niet precies weet hoe je dit aan moet pakken?' 

Dit is niet het zakelijk verstandigste besluit dat ik ooit genomen heb, maar wel één waarbij mijn gevoel zegt dat nu moet gebeuren. Dit geldt een beetje voor HB-oudertraining in zijn breedste zin, maar voornamelijk voor ouders van dubbel bijzondere kinderen. Voor jullie dus

PS...

PS: Ken je me niet en wil je iets meer weten over mijn achtergrond? Als eerste ben ik natuurlijk vader van drie prachtige dochters. Daarnaast ben ik ondernemer en heb ik verschillende organisaties opgezet, zowel binnen als buiten het gebied van hoogbegaafdheid. Een paar plekken waar je meer over me kunt vinden:
Er is ooit een segment over me gemaakt bij Altijd Wat
In de Podcast met David van Balen en de podcast met Thijs Lindhout vertel ik meer over wat ik doe en waarom. Dit zijn wel verhalen van bijna twee uur per stuk :)
Wil je meer over mijn eigen persoonlijke verhaal als vastgelopen hoogbegaafde weten? Dit kun je in mijn presentatie op de NOT over mijn eigen verhaal in onderpresteren vinden

PPS: Lees ook de brief over “gewone” hoogbegaafde kinderen, wellicht dat daar ook wat herkenning in zit

Data van de trainingsessies 
Op onderstaande data vinden de online trainingssessies plaats. De sessies zijn later op de videopagina terug te kijken. Zorg ervoor dat je live aanwezig bent bij de sessies zodat je direct je vragen aan Tijl kunt stellen in de opvolgende Q en A. 
  • Uitdaging van het Opvoeden van Hoogbegaafden : 7 januari om 20:00 u
  • HB opvoeden in de praktijk: 13 januari om 20:00 u
  • ​Dubbel Bijzonder Ouderschap: 19 januari om 20:00 u 
  • ​In een jaar naar een Mastergraad in Ouderschap: 27 januari om 20:00 u
Wij behandelen jouw gegevens met respect voor jouw privacy. Lees gerust onze privacyverklaring. 
Powered By ClickFunnels.com